Ένα χέρι νοσηλευτικής βοήθειας προσφέρεται στο νεοσύστατο Κέντρο Νοσηλευτικής Φροντίδας, Συμβουλευτικής κι Εκπαίδευσης.
30.11.2012
Κάποτε η λέξη "αλληλεγγύη" συνειρμικά σε
“έστελνε” σε μια ομάδα "αριστερών", που σαν βγαλμένοι από μια άλλη
εποχή, φώναζαν για αλληλοβοήθεια και αλληλοστήριξη. Τότε... την εποχή
του καταναλωτισμού και των παχιών αγελάδων, τους κοιτούσαμε -
τουλάχιστον - σκωπτικά.
Τότε, βέβαια, θεωρούσαμε πολλά πράγματα δεδομένα... το σχολείο, το
ηλεκτρικό ρεύμα στο σπίτι, ένα πιάτο φαγητό, την υγεία... Και μετά ήρθε
το "μπαμ" ... κι όλα άλλαξαν!Η “κρίση”, εκεί γύρω στο 2008, έπαψε να συνδέεται με γνωστό “σουξέ” της εποχής κι άρχισε να μας επηρεάζει βαθιά. “Ξέθαψε” την εγκράτεια που ως τότε μας έλειπε, έφερε όμως στην επιφάνεια και τον τρόμο. Όσο ο χρόνος περνάει, η κρίση “τρώει” και τις τελευταίες οικονομίες, ροκανίζει τις αντοχές, ποδοπατάει αξιοπρέπειες...
Σε αυτή τη δύσκολη στιγμή το μόνο επιβιώνει - και μάλιστα καταφέρνει να δυναμώνει και να θεριεύει - είναι η ανθρώπινη αλληλοστήριξη. Η “αλληλεγγύη” παίρνει πια άλλο νόημα. Αλήθεια, πόσες πρωτοβουλίες ανθρώπων, που συγκεντρώνουν τρόφιμα, ρούχα, βοηθούν με όποιο τρόπο μπορούν, παρέχουν ιατρική ή νοσηλευτική φροντίδα, γνωρίζετε; Σίγουρα πολλές! Τόσες, μάλιστα, που όταν έχεις κάτι να προσφέρεις ... δεν ξέρεις πού να απευθυνθείς! Οι εθελοντικές δομές, όμως, σιγά σιγά, γνωρίζονται μεταξύ τους και συνεργάζονται, στο πλαίσιο της αυτοοργάνωσης.
Λειτουργεί με τη σύμπραξη της 1ης Δημοτικής Κοινότητας του δήμου Ηρακλείου, της Ενορίας του Αγίου Τίτου και του 13ου Περιφερειακού Τμήματος της Ένωσης Νοσηλευτών και ανοίγει την πόρτα του, στην οδό Κορωναίου 19, κάθε Τρίτη και Πέμπτη 17.00 - 19.00 το απόγευμα, για ανθρώπους κάθε ηλικίας που χρειάζονται νοσηλευτική φροντίδα αλλά και συμβουλές.
Εκεί, επαγγελματίες νοσηλευτές και 60 τελειόφοιτοι φοιτητές νοσηλευτικής μετρούν την πίεση, το ζάχαρο, το οξυγόνο συζητούν τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς και προτείνουν λύσεις, δίνουν συμβουλές – ακόμη και για φαινομενικά “απλά” ζητήματα.

Κι όλα αυτά ... χωρίς να ζητήσουν ούτε ένα ευρώ από το κράτος, το δήμο ή την Περιφέρεια. Τη “μαγιά” για να στήσουν το Κέντρο την εξασφάλισαν διοργανώνοντας ένα δείπνο, τη Μεγάλη Τετάρτη του 2011, κι έκτοτε η αλληλεγγύη εκφράζεται μέσω ... μιας ζυγαριάς που προσέφερε μια κυρία, μιας σακούλας με φάρμακα που έφερε ένας ιερέας, ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή που υποσχέθηκε να δωρίσει κάποιος άλλος. Οτιδήποτε θέλει κανείς να προσφέρει, θα γίνει δεκτό, στο Κέντρο, άλλωστε η ανθρωπιά δεν κάνει ... διακρίσεις κι επιλογές!

Μέσα από το Κέντρο Νοσηλευτικής Φροντίδας, Συμβουλευτικής και Εκπαίδευσης, καθένας που αντιμετωπίζει πρόβλημα (υγείας ή ακόμη και οικονομικό) μπορεί να “παραπεμφθεί” σε συνεργαζόμενους φορείς, όπως είναι το Κοινωνικό Ιατρείο του δήμου, η Εκκλησία, το Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης.
Δεν μπορεί να πει, φυσικά, κανείς ότι τέτοιες προσπάθειες είναι απλές ... Ίσα ίσα απαιτούν αφοσίωση, δέσμευση και σίγουρα “γερό στομάχι” για να μπορείς – ό,τι κι αν αντικρίζεις - να χαρίσεις το χαμόγελό σου σε ανθρώπους που το χρειάζονται.
Σε αυτή τη στροφή από το “εγώ” στο “εμείς” κι από τα “θέλω” στο “προσφέρω” το δικό τους ρόλο έχουν οι νέοι άνθρωποι – και μάλιστα οι πολύ νέοι! Όσοι έχετε στο μυαλό σας τους φοιτητές, αραχτούς στις καφετέριες να παίζουν τάβλι πίνοντας ... φραπέ, πρέπει να αναθεωρήσετε. Οι 60 εθελοντές φοιτητές στο Κέντρο αποδεικνύουν έμπρακτα ότι οι νέοι συμμετέχουν και ανοίγουν την αγκαλιά τους.
“Δε θα προτιμούσες να βρίσκεσαι τώρα για καφέ με την παρέα σου; Γιατί είσαι εδώ;” ρώτησα, προβοκατόρικα, την 20χρονη φοιτήτρια νοσηλευτικής Σταυρούλα Οικονόμου, για να πάρω την αποστομωτική απάντηση: “Αντί να πάω για καφέ, βρίσκομαι εδώ για να βοηθήσω. Εξασκούμαι σε ό,τι μαθαίνω και παράλληλα βοηθάω, αντλώντας ικανοποίηση από αυτό που κάνω”.
Αυτή η κρίση μπορεί να έχει τόσα κακά, να έσπρωξε στη δυστυχία τόσους ανθρώπους, όμως αν υπάρχει ένα καλό που προκάλεσε, αυτό είναι ο επαναπροσδιορισμός ... της λέξης “αλληλεγγύη”, που πλέον αντί να συνδέεται συνειρμικά με ... προκηρύξεις, ξύλινη γλώσσα και κομματικές υποσχέσεις, φέρνει στο μυαλό ένα γερό χέρι έτοιμο να βοηθήσει... Γιατί όσα σκαμπανεβάσματα κι αν περάσουμε, η ανθρωπιά είναι μέρος ... του dna μας! Ο Έλληνας δεν κλείνεται στο καβούκι του προσπαθώντας να σώσει τον εαυτό του. Αντιθέτως μοιράζεται ακόμη και την τελευταία του μπουκιά...Αυτή είναι η ελληνική ψυχή...